Rozdział I. Matthew

Niechcący kopnąłem w kościelną ławkę i szybko rozejrzałem się dookoła. Nikt jednak nie zwrócił na mnie uwagi, mogłem więc udawać, że bardzo cieszę się z tego, co rozgrywa się przed moimi oczami. Coś ściskało mnie w żołądku, było mi też trochę niedobrze, a do poczerwieniałych oczy podchodziły łzy. Ale to nie przeszkadzało ani księdzu, ani — przede wszystkim — parze młodej.

— Oni są tacy piękni — zawyła jakaś babcia obok mnie. — Och, proszę, masz chusteczkę, synku. Myślałam, że tylko my, starsi, tak się wzruszamy na takich ceremoniach.

Wziąłem od niej chusteczkę, otarłem oczy i głośno wydmuchałem nos. Kilka osób chrząknęło znacząco.

Nina stała tuż przede mną, też płakała. Tak bardzo chciałem ją ucałować, dotknąć jej twarzy. Ale nie mogłem się stąd wyrwać, bo przed kompletnym ośmieszeniem się i narażeniem na dostanie piąchą w twarz od jej narzeczonego... Och, nie, od jej męża. Nie, właściwie to nic mnie nie trzymało. Nic prócz n i e j.

Nie miała tak pięknej sukni jak Iris w dniu swojego ślubu. Nina postawiła na mnóstwo falban i wielkie, bufiaste rękawy. Nie robiło mi to jednak różnicy, podobała mi się we wszystkim, nawet wtedy, kiedy płakał z uśmiechem na twarzy, patrząc prosto w oczy swojego męża.

Znów bolało.

Przez chwilę zastanawiałem się, czy dobrym pomysłem byłoby krzyknięcie: „nie! Ja się nie zgadzam!”.

W ręku ściskałem bukiet żonkili. Oznaczały miłość, nieodwzajemnioną, ale miłość. Taką, jaką darzyłem Ninę. Jestem gotów sądzić, że jej mąż, Brad, nigdy nie będzie kochać jej tak bardzo jak ja.  Ale co ja tam o nim wiem, jest aktorem teatralnym, oni potrafią kłamać w żywe oczy. Swoją drogą, czy zawód aktora teatralnego jest bardziej romantyczny od pracownika księgarni? Muszę zapytać Iris. Ale zgaduję, że tak skoro Nina wybrała Brada.

On ścisnął jej chudą, opaloną rękę i drżącymi dłońmi nałożył obrączkę na jej palec. Uśmiech na twarzy Niny przerodził się w głośny okrzyk radości. Wszyscy się cieszyli, ksiądz otarł łzę, która spływała po jego policzku.

Nie. Nina nie wybrała Brada, bo nigdy nie dowiedziała się, że kochałem ją naprawdę mocno. Myślała, że jest moją kolejną, nudną dziewczyną. Choć wcale nie byłem podrywaczem, prędzej już moja siostra, Iris. Naprawdę się w niej zakochałem; w jej rudych lokach, piegowatym nosie, zielonych, błyszczących oczach i słodkim głosie. I — na ironię — lubiła żonkile. Przyszedłem tu tylko dla niej, chciałem odbyć ostateczne pożegnanie. Okazało się jednak, że jestem samolubem i nie potrafię dać odejść Ninie. A w końcu, jeśli kogoś się kocha, to pozwala mu się odejść. Podobno też ma wrócić, ale w naszym przypadku nie jest to możliwe. 

Pocałował ją. 

Tchórz! Tchórz! Wyszedłem z ławki. Tchórz! Tchórz! Ostatni raz spojrzałem na Ninę, ale ona nie zwracała na mnie uwagi, jego usta były ważniejsze. Tchórz! Tchórz! Szedłem szybkim krokiem do wyjścia, dobrze wiedziałem, że wzrok wszystkich gości skierowany był na mnie. Tchórz! Tchórz! Tchórz! Przypomniałem sobie o kwiatach, dlatego odwróciłem się w kierunku jednej z ostatnich ławek. Siedziała w niej jakaś kobieta, zwrócona do mnie tyłem. Tchórz! Podszedłem do niej i znieruchomiałem.

Spojrzała mi prosto w oczy z delikatnie rozchylonymi ustami. Długie, czarne włosy opadały na jej ramiona. Na pewno nie był Brytyjką, prędzej Włoszką. Taką piękną.

Oniemiały wręczyłem jej bukiet żonkili i pognałem przed siebie, oglądając się tylko dwa razy. Raz spojrzałem na kobietę, raz na Ninę.

Obydwie patrzyły wprost na mnie.

Na dworze, szamotałem się przez kilka minut z kluczykiem od samochodu. Nie chciał się otworzyć. Wszystko musiało działać dzisiaj przeciw mnie! Kopnąłem w koło, noga zabolała. Ewidentnie za dużo kopię. 

Spojrzałem na katedrę świętej Barnaby. Wiedziałem już, że będę jej nienawidzić i że do końca życia kojarzyć mi się będzie z Niną, Bradem, ich głupim ślubem i zasmarkanym nosem. Jedyne miłe rzeczy jakie mnie tam spotkały to ta babcia od chusteczek i Włoszka, która siedziała teraz z moimi drogimi żonkilami dla Niny. Wyobrażałem sobie ten dzień zupełnie inaczej. Chciałem spokojnie przesiedzieć w trakcie ceremonii, powstrzymać serce i uronić tylko dwie łzy. Potem pogratulowałbym Ninie i Bradowi, trochę za mocno ścisnął jego rękę i wręczył jej bukiet. Potańczył z ładną dziewczyną, taką jak ta Włoszka, trochę się napił, najadł i poszedł do domu.

Naprawdę dobrze by było zatańczyć z tą Włoszką i popatrzeć w jej czarne oczy, dotknąć miłej w dotyku, delikatnie opalonej skóry... A jeśli nagle okaże się, że jestem zbyt kochliwy? I naprawdę nie kocham Niny? Czy ja wyolbrzymiam? Nie, Nina ciągle bolała.

Myślałem, że to już koniec przedstawienia przed moimi widzami-przechodniami patrzącymi na zapłakanego faceta przed katedrą, bo samochód w końcu się otworzył, ale ewidentnie końcem to nie było. Pewnie nawet bym  j e j  nie dostrzegł, bo nie patrzyłem, ale krzyczała. I nie była to Nina. 

— Proszę pana! 

Nie reagowałem.

— PROSZĘ PANA!

Odwróciłem głowę i znów ujrzałem piękną włoszkę. Biegła do mnie z żonkilami w ręku. Materiał jej bordowej sukienki powiewał na wietrze. Zrobiłem dwa kroki do przodu, kiedy ona była już przy mnie. Ciągle perfekcyjna.

— Coś się stało? — zapytałem i opuściłem bezradnie ręce. — Kwiaty się nie podobają?

Zmieszała się.

— Nie, są bardzo piękne. Dziękuję. — Dotknęła żółtych płatków długimi palcami. — Chciałam zapytać czy to panu nic się nie stało.

— Zupełnie nic. — Potrząsnąłem głową. 

— To dobrze — ona za to nią pokiwała, jej włosy mieniły się w blasku popołudniowego słońca — ale pan tak wyszedł. Nie wiedziałam. Myślę tylko, że kwiaty powinny trafić do właściwego adresata.

— Słucham?

Cofnęła się o krok i spojrzała mi prosto w niebieskie oczy. Musiałem spuścić wzrok.

Gdybym kiedykolwiek był malarzem, twórcą, artystą to wiedziałem już jakby wyglądała moja muza. Pierwszy raz na oczy widziałem muzę, ale od razu zrozumiałem, że tak właśnie wyglądają muzy.

Są Włoszkami.

— One nie były dla mnie. Nie chodzi o to, że się nie cieszę. Tak po prostu.

— Jesteś ciekawa do kogo powinny trafić?

Chciała zaprzeczyć, ale nie zdążyła.

— Do panny młodej — szybko odpowiedziałem.

Teraz ona nie patrzyła na mnie, a ja wiedząc, że dzień już się kończy i że w nocy nie będę mógł na nią patrzeć, zrobiłem to teraz. Perfidnie. Nie była jak Nina, bo w Ninie nauczyłem się dostrzegać piękno. Takich kobiet, których uroda zabijała się wystrzegałem, a taką była właśnie Włoszka. Mogłem tylko patrzeć.

Patrzyłem więc długo.

— Wie pani, pannie młodej z reguły daje się bukiet kwiatów. Mógłbym się tym wytłumaczyć, jednak źle to wygląda, biorąc pod uwagę to, że wyszedłem w trakcie pocałunku. To może trochę przeszkodzić w pani wyobrażeniu moich uczuć do panny młodej — powiedziałem po chwili. — Muszę już iść. Do widzenia.

Ona już nic nie mówiła, pozwoliła mi wsiąść do starego samochodu, męczyć się przy czterominutowym zapalaniu go i odjechać. Naprawdę miałem ochotę spalić się ze wstydu. Nigdy jeszcze nie zwróciłem na siebie uwagi tylu osób naraz. 

*

Dom rodziców od kilkunastu lat nie przeszedł remontu, choć ewidentnie go potrzebował; żółte tapety w kwiatki z kuchni i jadalni wyglądały naprawdę odpychająco, a co gorsza, kojarzyły mi się z ciotką Dolores, która wpychała we mnie szpinak, gdy miałem osiem lat. 

Jak w każdy wtorek, mama zrobiła zapiekankę, pozapraszała wszystkich i oczekiwała zdobycia najświeższych plotek, takich, które można przeżywać przez następne dwa dni. Siedzieliśmy więc w ósemkę przy wielkim stole narad mamy i czekaliśmy aż poda do stołu. Dziadek opowiadał właśnie jakąś historię o połowie ryb, babcią zawładnął nieopanowany chichot, Iris co chwila latała do kuchni, aby upewnić się czy mama nie potrzebuje pomocy, tata chyba zasypiał, ciotka i wuj z zainteresowaniem słuchali dziadka, a ich wnuczek — Sid kopał mnie w nogę. Przy stole brakowało tylko Grace i Mike'a, moich kuzynów i rodziców Sida. W ostatniej chwili okazało się, że coś im wypadło. Widocznie mieli bardzo ważny powód, aby tu nie przyjść. Spotkania rodzinne nie były takie złe.

Dopóki...

— A powiedz mi, Matthew — zwrócił się do mnie wuj i zaczął głaskać się po siwawej brodzie — ty to masz już jakąś nową narzeczoną?

Postawmy sprawę jasno: nigdy w życiu nie miałem narzeczonej, nawet nikogo na stałe. Jednak każda moja dziewczyna (a było ich sporo, z uwagi na to, że imponuje im chyba gapowatość) została na samym starcie ochrzczona „narzeczoną”. Wuj miał ogromny problem ze związkami. Wydawało mu się chyba, że każdy powinien żenić się w wieku lat dwudziestu pięciu, a w wieku dwudziestu sześciu — mieć już dzieci. Przynajmniej piątkę.

— Nie, nie mam, wujku — odpowiedziałem, myśląc o tym, aby wydłubać mu oko widelcem, którym,podczas ataku śmiechu, machała babcia. 

Wuj pokiwał głową i znacząco spojrzał na swoją żonę. Mieli mnie za kompletnego ciamajdę.

Mama weszła do kuchni z zapiekanką, więc uznałem, że skoro są wszyscy, mogę powiedzieć im o moim postanowieniu sprzed trzech dni, na któe wpadłem siedząc samotnie po ślubie Niny.

Podniosłem się, głośno szurając krzesłem.

— Cóż, skoro i mama jest już w pomieszczeniu, a my jesteśmy przy temacie mojego życia — rozpocząłem, a oczy wszystkich zwrócily się ku mnie.

Mama wytarła ręcę w fartuszek i z zatroskaną miną usiadła na swoim, dziewiątym miejscu. Za to babcia i dziadek chyba dopiero teraz uświadomili sobie, że tutaj jestem.

Zapadła cisza, a ja poczułem się speszony. Jak na szkolnym przedstawieniu.

— Chciałem tylko powiedzieć, że nie zamierzam już spotykać się z kobietami — dokończyłem.

Tata się ocknął, czknął głośno i ryknął:

— TO ZNACZY, ŻE PRZERZUCASZ SIĘ NA FACETÓW?!

Zapanował chaos; mama przeżegnała się, babcia chyba mdlała, Iris parsknęła śmiechem, wuj krzyknął: „wiedziałem!”, ciotka zrobiła się czerwona na twarzy, a Sid zaczął mocniej kopać mnie w nogę.

— Nie! Nie! — Uniosłem ręce w górę. — Po prostu robię sobie przerwę.

Dziadek zdołała ocucić babcię i wszyscy zrobili się spokojni. Tylko wujek wyglądał na niezadowolonego. 

— To dobrze, czasem trzeba zrobić sobie wolne od bab — orzekł tata i zabraliśmy się do jedzenia.

Zaraz po tym nastąpiły rozmowy mamy i cioci, któe zawsze kręciły się wokół tego samego:

— Tereso — poiwiedziała ciocia — do zapiekanki dodałaś parmezanu czy innego sera?

— Ach, wiesz, Dick, nie chciał...

I tak rozpoczęła się rozmowa zupełnie nie na temat sera, czy jedzenia, a wszystkiego.

Kiedy Sid przestał kopać mnie w nogę, powróciłem myślami do ślubu Niny. Próbowałem odtworzyć w myślach — po raz kolejny — to, co naprawdę chciałem jej powiedzieć. W jednej z wersji podchodziłem do ołtarza, odpychałem Brada i to ja całowałem Ninę. W jeszcze innej dawałem jej kwiaty, wyznawałem miłość, a ona uderzała mnie w twarz. Potem Brad. W tej najbardziej melancholijnej po prostu patrzyliśmy sobie w oczy ze smutkiem.

— Iris, dlaczego nie ma Jamesa? — zapytała mama, nagle odrywając się od rozmowy z ciotką.

Iris spojrzała na nią rozkojarzona, ciągle pochłonięta nowym serialem babci, o której ta jej opowiadała.

— Pracuje — odpowiedziała cicho.

Tak naprawdę mama już dawno straciła nadzieję na to, że James się kiedykolwiek pojawi. Pytanie o niego jednak zostało jej tradycją.

James był mężem Iris od dwóch lat, ale na co tygodniowych spotkaniach mamy pojawił się tylko trzy razy. Za pierwszym szybko wyszli, za drugim upił się z tatą, a za trzecim razem wydawał się być najmilszym człowiekiem na świecie. James chyba mnie nie lubił i nie lubił też naszych spotkań. Powiedział kiedyś, że cieszy się, że mógł zabrać ode mnie Iris, co niezbyt dobrze przyjąłem, ale bicie swojego szwagra, w dodatku wyższego ode mnie o głowę, nie było dobrym pomysłem.

— Ale, tak właściwie — Iris odłożyła sztućce — to ja i James sie rozwodzimy.

Tym razem wujek nie krzyknął: „wiedziałem!”.